می گویند در زمانهای دور پادشاهی حکم می راند که در میان درباریان و خدم و حشم، غلام سیه چرده ای را بسیار نیکو می داشت. دیگر درباریان از این امر خشمگین بودند و گهگاه بر پادشاه خرده می گرفتند که: سلطانی را با چنین جاه و جلال، سزاوار نبود که سر در بر غلامی سیه روی به مصاحبت وی مشغول باشد در حالی که نزدیکان وی از وزرا و صدر اعظم و سایرین بر این امر موجه ترند.